وقتی کارگران روزمزد جایگزین نیروهای پیمانکاری می‌شوند!/ کارفرمایانِ مناطق آزاد از شرایط کرونایی سوءاستفاده می‌کنند
دبیر اجرایی خانه کارگر بندر امام می‌گوید: متاسفانه کارگران این منطقه از حقوق قانونی برخوردار نیستند و شرایط نامطلوبی دارند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، کارگران پیمانکاری فعال در مناطق آزاد و ویژه اقتصادی، تحت پوشش حمایتی قانون کار نیستند و این موضوع سبب شده تا بسیاری کارفرمایان و شرکت‌های پیمانکاری از این وضعیت سوءاستفاده کنند و از آب گل‌آلود به اصطلاح ماهی بگیرند.
ابراهیم پیرایش (دبیر اجرایی خانه کارگر بندر امام) گفت: متاسفانه منطقه ما یعنی ماهشهر تحت پوشش قانون کار نیست و مشمول قوانین اشتغال مناطق ویژه و آزاد است.
او افزود: نماینده کارگران یک شرکت بارگیری با من تماس گرفتند و از شرایط بد کاری خود خبر دادند. کارگران گفتند، علیرغم اینکه جلسات و مکاتباتی با کارفرما و کارفرمای مادر یعنی سازمان بنادر داشته‌ایم، ولی تمام تلاش‌هایمان برای بهبود وضعیت بی‌ثمر مانده است.
دبیر اجرایی خانه کارگر بندر امام گفت: متاسفانه در این شرکت حدود ۱۵ کارگر از یک بخش را تعدیل و بیکار رکرده‌اند. علیرغم اینکه شرکت فعال است و سایت فعال در بندر دارد.
وی ادامه داد: کارفرما، با بهانه کرونا کارگران را اخراج کرده است. اگرچه کارفرما حدود ۱۵ کارگر پیمانکار را بیکار کرده است ولی در مقابل حدود ۲۰ کارگر روزمزد استخدام کرده است. اخراج کارگران پیمانکاری و استخدام کارگر روزمزد، مصداق بارز سوءاستفاده کارفرما از شرایط کرونایی است. کارگران با مسئولان بندر مذاکره کردند، آنها به کارگران بهبود شرایط را قول داده‌اند ولی در عمل به نظر می‌رسد که بیشتر، کارگران را دست به سر می‌کنند.
پیرایش توضیح داد: شیفت‌های کاری نیز بازگشت کرده و کارفرما می‌خواهد ساعات کاری مثل دوران قبل از کرونا باشد. مگر دوران کرونا تمام شده است؟ کارفرما پایین بودن راندمان کاری را بهانه کرده است و خواهان اجرا شدن ساعات کاری پیش از دوران کرونا است. درحالیکه نه تنها کارایی پایین نیامده بلکه راندمان کاری نیز بالا رفته است.
او درباره حمایت کارفرمای مادر از پیمانکاران گفت: متاسفانه پیمانکار قانون را رعایت نمی‌کند. کارفرمای مادر نیز بیشتر هوادار پیمانکار است و نمی‌خواهد بازوهای خودش یعنی شرکت‌های پیمانکاری را از دست بدهد. این شرایط در روحیه کارگر تاثیر منفی می‌گذارد و اور ا نسبت به آینده شغلی بدبین می‌کند. چنین کارگرانی چاره‌ای جز اعتراض ندارند؛ اما آیا صدای اعتراض و دادخواهی آنها هرگز شنیده می‌شود؟!
