تجربه مناطق آزاد در چین

مناطق آزاد چین

مناطق آزاد و مناطق ویژه اقتصادی چین به‌‌عنوان دریچه و پایه‌ای برای گسترش تجارت خارجی، جذب سرمایه و تکنولوژی خارجی و توسعه همکاری‌های اقتصادی و تجاری، نقش عمده‌ای را در سیاست اصلاحات اقتصادی چین بازی کرده و پیشگام این سیاست‌ها بوده‌اند.

چین در سال 1979 چهار منطقه برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی در جنوب این کشور تأسیس کرد و به ‌این ‌ترتیب مناطق شانتو (SHANTOU)، شنجن (SHENZHEN)، جوخی (ZHUHAI) و شیامن (XIAMEN) برای پذیرش سرمایه و تکنولوژی مهیا شدند. سپس در سال 1988 این مناطق به منطقه ویژه اقتصادی تبدیل شدند.

در سال 1984 با جمع‌بندی از نتایج حاصل از اجرای اصلاحات سیاست درب‌های باز و ایجاد مناطق اقتصادی ویژه که کاملاً موفقیت‌آمیز و سازنده به نظر می‌رسید، تصمیم گرفته شد تا 14 منطقه ساحلی و شهرهای بندری ازجمله شانگهای، کانتون، تیانجین، دالیان و … به‌‌عنوان شهرهای باز اعلام شوند و برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی، سیاست‌های ویژه‌ای در این مناطق اعمال شد که امتیازات و تسهیلات اعطاء شده در این مناطق برابر و یا بیشتر از مناطق ویژه اقتصادی بود.
در اوایل سال 1988 ایجاد شبه جزیره هاینان(HAINAN)، به‌‌عنوان پنجمین منطقه ویژه اقتصادی مورد تصویب قرار گرفت و به دنبال آن شورای عالی دولتی مناطق دیگری مانند LIAODONG و JIAODONG را باز اعلام و کمربند باز ساحلی ایجاد کرد.
در این راستا این کمربند که شامل دلتای رودخانه Zhujiang، دلتای رودخانه یانگ‌تسه، دلتای جنوب شرقی استان فوجیان، شبه‌جزیره‌های Jiaodong، Liaodong و Guangxi بودند، به‌‌عنوان مناطق باز اعلام شدند. آخرین تصمیم دولت چین در مورد مناطق آزاد در سال 1990 ایجاد منطقه جدید پودونگ در شرق شانگهای بود.

مناطق ویژه اقتصادی در چین، به‌‌عنوان میدان آزمایشی برای اصلاح ساختار اقتصادی و پنجره‌ای به سوی خارجی‌ها در نظر گرفته می‌شود.
هدف اصلی از تشکیل این مناطق، جذب سرمایه‌های خارجی برای ایجاد طرح اجرای طرح‌های تولیدی و اشتغال‌زا و تمرکز سرمایه‌گذاری‌ها در این مناطق، به منظور اجتناب از تاثیرگذاری آن‌ها بر امور اقتصادی، اجتماعی و سیاسی کل کشور بوده است، زیرا با تمرکز دادن سرمایه‌گذاری‌هایی خارجی در مناطق خاص و با وضع قوانین و مقررات ویژه برای آن‌ها، می‌‌توان فعالیت‌های خارجی و پیامدهای جانبی حضور آن‌ها در کشور را با سهولت بیشتر کنترل کرد.
بنابراین، اصلاحات عمیق، بهینه‌سازی تولیدات، ارتقاء تکنولوژی، بهبود اجرای امور اقتصادی، حضور در رقابت‌های بین‌المللی و تبادلات بازرگانی از مواردی است که توسط این مناطق دنبال شده است. اصلاحات برنامه‌ریزی و سیستم مدیریتی، سیستم مدیریت ساختاری سرمایه و سیستم سرمایه‌گذاری، سیستم مالی و مدیریت ارز خارجی نیز از دیگر مواردی است که در این مدت انجام گرفته و یا درحال انجام می‌باشد.

دولت مرکزی برای روند توسعه مناطق ویژه اقتصادی، سه مرحله را در نظر گرفته است که عبارتند از:

• دوره ابتدایی از زمان بنیان‌گذاری و تاسیس تا ساخت امور زیربنایی.
• مرحله توسعه و ساختن یک اقتصاد متکی بر صادرات (تا سال 1990).
• مرحله افزایش توسعه مناطق (از سال 1990 تا 2000).

در مناطق ویژه اقتصادی در سال‌های اخیر تغییرات اساسی صورت گرفته است. به‌‌عنوان نمونه سیاست‌های ترجیحی که به مناطق داده شده‌اند و همچنین ساختار صنعتی این مناطق نیز تغییر کرده و پروژه‌های معمولی کاربر به خارج از مناطق ویژه منتقل شده‌اند.

جایگاه 5 منطقه ویژه اقتصادی در تجارت خارجی و سرمایه‌گذاری خارجی در چین در سال 1994:

چنان‌که ارقام این جدول نشان می‌دهد، طی ده سال اولیه که سال‌های ایجاد زیربنای لازم، کسب تجربه، آموزش و یادگیری، دوران مقاومت‌ها و تغییر تفکرها محسوب می‌شود، موفقیت پنج منطقه ویژه خارق‌العاده بوده است.

در سال 1980 جایگاه 5 منطقه مورد نظر در اقتصاد چین بسیار ناچیز و نزدیک به صفر بود و لیکن در سال 1994، حدود 22.3% حجم تجارت خارجی کل کشور مربوط به 5 منطقه ویژه بوده است. همچنین 19.7% از قراردادهای سرمایه‌گذاری خارجی امضاشده در چین تا سال 1994، در این منطقه صورت گرفته است.

منطقه ویژه اقتصادی شنجن (SHENZHEN)

شنجن 2020 کیلومتر مربع وسعت دارد که منطقه ویژه اقتصادی آن 327.5 کیلومتر مربع را پوشش داد و جمعیت آن تا پایان سال 1995، 3.459 میلیون نفر بوده که 990 هزار نفر ساکنین دائمی و 2.459 میلیون نفر ساکنین غیر دائمی می‌باشند. این شهر در استان گوانگدونگ (Guangdong) و در جنوب آن قرار دارد.
این منطقه دارای راه آهن، بزرگ‌راه ها، فرودگاه بین‌المللی و 8 بندر و 30 خط کشتیرانی بوده و در زمینه‌های تجارت بین‌الملل، مالی، ارتباطات و مخابرات، مستغلات و توریسم قوی می باشد.

ارزش تولیدات ناخالص داخلی شنجن در فاصله سال‌های 1980 تا 1994 به‌ طور متوسط 35.9% رشد داشته است، این رشد در سال 1994 به 27% و در سال 1995 به 23% رسید.

در سال 1995 تولیدات ناخالص داخلی آن با 23% افزایش نسبت به سال 1994 به 71.5 میلیارد یوان (حدود 8.7 میلیارد دلار) رسید و تولیدات ناخالص صنعتی آن نیز با 24.4% رشد نسبت به سال قبل از آن به 79.5 میلیارد یوان (حدود 9.67 میلیارد دلار) رسید. در همین سال حجم صادرات و واردات شنجن به 38.7 میلیارد دلار رسید که از این رقم 20.5 میلیارد دلار آن صادرات بوده و 12% نسبت به سال 1994 افزایش نشان می‌دهد.

تعداد 1168 ارگان مالی ازجمله بانک و مؤسسات مالی و اعتباری در سطح شهر فعالیت دارند که از این تعداد 52 مؤسسه مالی خارجی دارای شعبه و یا دفتر نمایندگی هستند. تا پایان سال 1995 تراز سپرده‌ها در کل سیستم بانکی این شهر به 120.2 میلیارد یوان (حدود 14.8 میلیارد دلار) رسید.
بازار بورس سهام این شهر با ثبت سهام 135 شرکت، ازجمله 127 سهام A (داخلی) و 34 سهام B (خارجی) با کل سرمایه‌ای معادل 26.7 میلیارد یوان (حدود 3.3 میلیارد دلار) درحال فعالیت بوده و در سال 1994 حجم معاملات بورس به 894.4 میلیارد یوان (حدود 110 میلیارد دلار) رسید که 93.3 میلیارد یوان از سهام و 733.2 میلیارد یوان از بدهی‌های ملی بوده است. از سال 1979 تا 1995 تعداد 17352 فقره قرارداد با سرمایه‌ای حدود 21.4 میلیارد دلار با خارجی‌ها به امضا رسیده که 9.45 میلیارد دلار آن جذب شده و تا پایان سال 1995 تعداد 12609 شرکت با سرمایه خارجی در این شهر تاسیس گردیده است.

شنجن در نظر دارد تا پایان برنامه پنج‌ ساله (2000-1996)، تولیدات ناخالص داخلی خود را به 165 میلیارد یوان (حدود 20 میلیارد دلار) با رشد متوسط سالانه 13% برساند و همچنین تولیدات ناخالص صنعتی خود را به 175 میلیارد یوان (براساس قیمت سال 90) با رشد متوسط سالانه 14% افزایش دهد که ارزش تولیدات جدید و دارای تکنولوژی پیشرفته 35% از این مقدار را شامل خواهد شد. صادرات این منطقه با رشد متوسط 6.5% به 28 میلیارد دلار خواهد رسید و سرمایه‌گذاری در سرمایه ثابت با رشد متوسط سالانه 9% به 21 میلیارد دلار بالغ خواهد گشت.

منطقه ویژه اقتصادی جوخی (ZHUHAI)

جوخی در جنوب منطقه رودخانه مروارید (Pearl River) واقع شده و هم‌مرز با ماکائو (تحت حاکمیت فعلی پرتغال) در جنوب و در همسایگی هنگ‌کنگ در امتداد دریای چین، در شرق می‌باشد.

جمعیت این شهر حدود 1.15 میلیون نفر می‌باشد که حدود 650 هزار نفر آن از ساکنین دائمی این شهر بوده و وسعت آن 7602 کیلومتر مربع است که 5972 کیلومتر آن آب‌های دریایی و 1630 کیلومترمربع آن خشکی می باشد.

سیستم مخابرات، حمل ‌و نقل این منطقه در سطح خوبی قرار دارد. شبکه مخابراتی پیشرفته‌ای در این شهر احداث شده و از تکنولوژی کابل‌های نوری برخوردار است. فرودگاه جوخی نیز با تجهیزات پیشرفته‌ای ساخته شده است.
بندر جوخی با داشتن ترمینالی با ظرفیت 20 هزار DWT (Dead Weigh Tons)، ششمین بندر بزرگ حمل ‌و نقل کانتینری در چین است و در حال توسعه جهت رسیدن به ظرفیت جابجایی 4.25 میلیون تن در سال می‌باشد. پل ارتباط جوخی-هنگ‌کنگ و راه‌آهن راه‌آهن گوانگجو-جوخی و بزرگ‌راه‌ها از دیگر تاسیسات زیربنایی این منطقه می باشند.
قرار است تا پایان برنامه نهم توسعه (سال 2000)، این منطقه در زمینه‌های حمل‌ و نقل دریایی، زمینی و هوایی توسعه بیشتری یابد.
در سال 1995، کل ارزش محصولات صنعتی و کشاورزی این منطقه 32.22 میلیارد یوان (حدود 4 میلیارد دلار)، صادرات آن 256 میلیون دلار و واردات آن 204 میلیون دلار بوده و تا این تاریخ تعداد 4587 شرکت با سرمایه خارجی تاسیس شده و تاکنون 3.59 میلیارد دلار سرمایه خارجی جذب شده است.
جوخی به دلیل موقعیت مناسب جغرافیایی و واقع شدن در کنار حاشیه رودخانه مروارید (دومین رودخانه بزرگ چین)، یکی از مهمترین مناطق توریستی چین بوده و با داشتن منابع فراوان توریستی توانسته است در سال 1995، حدود 370 هزار خارجی را به ‌‌عنوان توریست جذب نماید.
قرار است این منطقه به سمت مدرنیزه و بین‌المللی شدن هرچه بیشتر پیش رفته و تا سال 2010 تولید ناخالص داخلی آن به 170 میلیارد یوان (حدود 20 میلیارد دلار) و سرانه GDP، به 70 هزار یوان (حدود 8500 دلار) برسد.

منطقه ویژه اقتصادی شیامن (XIAMEN)

منطقه شیامن با وسعتی حدود 1516 کیلومتر مربع و جمعیتی بالغ بر 1.21 میلیون نفر در جنوبی‌ترین قسمت استان فوجیان و شمال تنگه تایوان قرار دارد. شیام یکی از شهرهایی است که تورات توسط شورای عالی چین به آن اجازه داده شده است تا علاوه بر داشتن برنامه دولتی مخصوص به خود، از قدرت اداری و اقتصادی در سطح استان برخوردار باشد.

خط ساحلی این شهر به طول 64.5 کیلومتر و عمق بندر آن به 12 متر می‌رسد. با توجه به عمق زیاد بندر، کشتی‌های 100 هزار تنی می‌توانند مستقیماً وارد آب‌های این بندر شده و کشتی‌های 50 هزار تنی نیز می‌توانند در باراندازهای این بندر پهلو بگیرند. بندر شیامن با 73 اسکله و 60 نقطه بندری با بیش از 40 کشور منطقه، روابط کشتیرانی دارد و در سال 1995، 13 میلیون تن کالا در این بندر جابه‌جا شده است.

خط راه‌آهن سراسری نیز از این شهر گذشته و این شهر را به شهرهای مهمی مانند شانگهای، نایجیگ، خوانگجو و … متصل می کند.
سیستم حمل ‌و نقل این شهر توسعه یافته و بزرگ‌راه‌های متعددی جهت ارتباط با شهرهای مهم و استان‌های هم‌جوار احداث شده است.
سیستم ارتباطی و مخابراتی پیشرفته‌ای در اینشهر ایجاد شده و قادر است با 210 کشور و منطقه تماس تلفنی داشته باشد.

در سال 1995، تولید ناخالص داخلی این منطقه به 25 میلیارد یوان (حدود 3 میلیارد دلار) رسید که سرانه GDP، 19435 یوان (حدود 2300دلار) بود و ارزش تولیدات صنعتی در همین سال به 32 میلیارد یوان رسید که شامل الکترونیک، ماشین آلات، منسوجات، شیمیایی و دارویی بوده و در ضمن ارتباط تجاری با 163 کشور و منطقه، کل صادرات و واردات آن نیز به 6 میلیارد بالغ گشته است.

تاکنون سرمایه‌گذارانی از 21 کشور و منطقه از جمله هنگ‌کنگ، تایوان، سنگاپور، انگلستان، ژاپن و کره جنوبی در این منطقه در زمینه‌های صنعت، کشاورزی، بانکی، مستغلاتی و خدماتی سرمایه‌گذاری کرده‌اند. تا پایان سال 1995 تعداد 3487 فقره قرارداد سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی با سرمایه 10.72 میلیارد دلار امضا گردیده و تعداد 2381 شرکت یا سرمایه خارجی تاسیس شده است. ارزش تولیدات صنعتی شرکت‌های با سرمایه خارجی بیش از 73.2% کل تولیدات صنعتی و صادرات آنان 37% کل صادرات این شهر بوده است.

در منطقه ویژه اقتصادی شیامن، سه منطقه فرعی توسعه نیز جهت بهره‌برداری بیشتر از سرمایه گذاری خارجی ایجاد شده است. منطقه سرمایه‌گذاری HAICANG در غرب جزیره شیامن، منطقه آزاد تجاری HAINGTU در شمال غربی و منطقه توسعه تکنولوژی پیشرفته TROCH در شمال شرقی شیامن از آن جمله‌اند. در مناطق فرعی فوق نیز سیاست‌های ترجیحی و قوانین مربوط به مناطق ویژه اقتصادی اعمال می‌گردد.

منطقه ویژه اقتصادی هاینان (HAINAN)

استان هاینان کلاً به ‌‌عنوان یک منطقه ویژه اقتصادی، با وسعتی معادل 33900 کیلومتر مربع و جمعیتی بالغ بر 7.11 میلیون نفر در جنوبی‌ترین قسمت چین واقع شده و کشورهای اندونزی و مالزی در جنوب آن بوده و مهمترین آبراه دریایی چین به آسیای جنوب شرقی می‌باشد.
استان هاینان دارای 1528 کیلومتر ساحل با 68 بندر طبیعی است که 24 بندر آن قبلاً توسعه یافته‌اند. این بنادر دارای 112 اسکله می‌باشند که قادرند روی ‌هم بیش از 10 میلیون تن کالا جابجا نمایند.
این منطقه دارای شبکه بزرگ‌راه هایی به طور به طول 17 هزار کیلومتر و 2 فرودگاه است که در هفته 270 پرواز داخلی و خارجی در آن انجام گرفته و سالانه 2.3 میلیون نفر مسافر جابه‌جا می‌شود.
در برنامه پنج ساله (95-1990)،GDP این منطقه دارای رشد متوسط سالانه 18.5% و رشد متوسط سالانه صنعتی 23.3% بوده و در این مدت صنایع جدیدی مانند اتومبیل سازی، آهن و فولاد، نساجی و دارویی ایجاد و توسعه یافته‌اند.
از سال 1988 تا 1995 تعداد 7675 شرکت با سرمایه خارجی با سرمایه 15.46 میلیارد دلار در این استان تاسیس شده و 11.65 میلیارد دلار سرمایه خارجی جذب گردیده که سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی 3.93 میلیارد دلار و وام‌های خارجی 1.6 میلیارد دلار بوده است و کشورهای عمده سرمایه‌گذار در منطقه هنگ‌کنگ، سنگاپور، تایوان، ایالات متحده و انگلستان می‌باشند.
با توجه به چارچوب توسعه قرار است به این منطقه در زمینه‌های کشاورزی، صنایع پتروشیمی، ذوب فلزات، الکتریکی، مکانیکی، غذایی، نساجی، دارویی، مصالح ساختمانی و توریسم توجه خاصی شود و دولت محلی برنامه‌های ویژه‌ای برای توسعه این صنایع پی‌ریزی کرده و بهینه‌سازی منابع طبیعی و تاکید بر کشاورزی گرمسیری، توسعه منابع دریایی در دستور کار دولت محلی قرار داشته و امیدوار است که اقتصاد بر پایه صادرات انبوه را ایجاد نماید.
منطقه ویژه اقتصادی شانتو (SHANTOU)
شانتو در جنوب-شرق منطقه استان گوانگدونگ (GUANDDONG) و در کنار دریای جنوب چین قرار دارد. مساحت کل آن 2064 کیلومتر مربع و جمعیت آن 4.0127 میلیون نفر می‌باشد که منطقه ویژه اقتصادی شانتو 234 کیلومتر مربع و جمعیت آن بالغ بر 962.8 هزار نفر است.
سیستم حمل ‌و نقل و ارتباطات دریایی، زمینی و هوایی در این منطقه وجود دارد. بندر شان تو یکی از 18 بندر محوری چین می‌باشد. این منطقه، با 160 بندر با 40 کشور و منطقه ارتباط کشتیرانی دارد. بندر شانتو دارای 52 اسکله با ظرفیت 500 تن و 6 اسکله با ظرفیت بیش از 10 هزار تن است که قادر به جابه‌جایی سالانه 13.13 میلیون تن کالا می باشد. راه‌آهن شانتو نیز این منطقه را به شهرهای مهم مانند گوانگجو، شنجن، هنگ‌کنگ و … وصل می‌کند. فرودگاه شانتو قابلیت پذیرش هواپیماهای بوئینگ 737 و 747 را دارد و علاوه بر پروازهای داخلی، پروازهای خارجی نیز از کشورهای مالزی، تایلند، سنگاپور و هنگ‌کنگ در آن انجام می‌گیرد. سیستم پیشرفته مخابراتی در منطقه وجود دارد و با داشتن بیش از نیم میلیون خط تلفن دیجیتالی و 74 هزار تلفن همراه قادر است علاوه بر 2100 شهر داخلی با 246 شهر از کشورهای اراده ایالات متحده، انگلستان، آلمان، استرالیا، کانادا، ژاپن، کره جنوبی، تایلند، تایوان و هنگ‌کنگ تماس مستقیم برقرار سازد.
صنایع شانتو در زمینه‌های شیمیایی، الکترونیک، دارویی، نساجی و ساخت ماشین‌آلات، فعال بوده و مواد نگاتیوهای حساس، پوشاک و صنایع دستی از صنایع سنتی صادرات این منطقه می‌باشد.
در سال 1995، تولید ناخالص داخلی این منطقه با 33.8% افزایش نسبت به سال 1994 به 26.1 میلیارد یوان (حدود 3.16 میلیارد دلار) رسید و تولیدات صنایع و کشاورزی آن با 23% افزایش نسبت به سال قبل از آن 28.6 میلیارد یوان بوده است.
همچنین حجم صادرات و واردات با 23% افزایش به 4.67 میلیارد دلار رسید که از این رقم 2.6 میلیارد دلار صادرات بوده که 16.7% نسبت به سال 1994، رشد داشته است.
تا پایان سال 1995، تعداد 11883 قرارداد استفاده از سرمایه‌گذاری خارجی با سرمایه 6.493 میلیارد دلار امضا شده که 3.403 میلیارد دلار آن جذب و تعداد 4239 شرکت سرمایه‌گذاری خارجی با سرمایه‌ای معادل 6.06 میلیارد دلار تصویب شده که 2.765 میلیارد دلار آن عملاً جذب گردیده است.

در منطقه شانتو، پنج منطقه فرعی توسعه دیگر نیز وجود دارند که عبارتند از:

– Shantou Bonded Zone
– Shantou New and Hi Tech Industrial Development Zone
– Nano island Development and Experimental Zone
– Chaoyang City Economic Development and Experimental Zone
– Chenghai City Laiwa Economic Development and Experimental Zone

از دیگر مناطق آزاد چین، منطقه توسعه تکنولوژی-اقتصادی تیان چین(TIANJIN) است که در سال 1984 تاسیس شد. این منطقه به منظور جذب سرمایه‌های خارجی در صنایع پیشرفته، ایجاد گردید و هم‌اکنون از موفق‌ترین مناطق آزاد چین محسوب می‌شود. این منطقه توانست، پس از 12 سال از شروع فعالیت خود به 6.2 میلیارد دلار سرمایه دست یابد که 4.2 میلیارد دلار آن متعلق به شرکت‌های خارجی بود.

عواملی که در موفقیت منطقه مورد بحث دخالت داشته‌اند عبارتند از:

– برخورداری از نیروی انسانی فراوان (حدود 10 میلیارد میلیون نفر).
– وجود 28 دانشگاه و مدرسه عالی در منطقه همراه با 140 انستیتوی تحقیقاتی و مدارس حرفه‌ای و فنی متعدد.
– برخورداری از نیروی کار ماهر و متخصص.
– دسترسی به یک بازار عظیم 20 میلیون نفری و امکان عرضه بخشی از تولیدات به کل خاک چین.
– در اختیار داشتن تسهیلات زیربنایی کامل.
– برخورداری سازمان اداری منطقه، از قدرت تصمیم‌گیری در همه زمینه‌ها و فقدان بروکراسی.

از دیگر مناطق آزاد چین، می‌‌توان به پودونگ اشاره کرد که در قسمت شرقی شانگهای واقع شده است. این منطقه در سال 1990 به‌‌ عنوان منطقه آزاد اعلام شد.

هدف اصلی از باز کردن پودونگ، ایجاد بزرگترین مرکز فعالیت‌های تجاری چین، منطقه تجاری آزاد وسیع و باز، صنایع با تکنولوژی پیشرفته، پایگاه پردازش صادرات، کشاورزی مدرن در حومه آن و منازل مسکونی مدرن است. این منطقه در ظرف مدت کمی توانست به رشد بسیار بالایی دست یابد. در سال 1995 حجم فروش محصولات صنعتی منطقه به 13.05 میلیارد دلار رسید که 19.4% نسبت به سال 1994 رشد داشته و فروش کالاهای مصرفی، 1.33 میلیارد دلار بود که 33.2% رشد نشان می دهد. در طی 5 سال از شروع فعالیت منطقه، حجم کلی صادرات و واردات به 65 میلیارد دلار رسید که از رشد نسبی سالانه 20.7% برخوردار بوده است.

همچنین سرمایه‌گذاری در زمینه سرمایه‌های ثابت در سال 1994 به 22 میلیارد یوان (حدود 2.6 میلیارد دلار) بود که 40% نسبت به سال قبل از آن افزایش داشت.

براساس تصمیمات دولت محلی شانگهای، به منظور توسعه تجارت خارجی و همکاری اقتصادی، گسترش صنایع و تکنولوژی جدید و افزایش صادرات، منطقه پودونگ به چهار منطقه مختلف اقتصادی با ویژگی‌های متفاوت تقسیم شد.

– منطقه آزاد تجاری WAIGAOQIAO (Waigaoqiao Free Trade Zone)

– منطقه تجاری و مالی LUJIAZUI (Lujiazui Financial and Trade Zone)

– منطقه پردازش صادرات JINGIAO (Jingiao Export Processing Zone)

– پارک تکنولوژی پیشرفته Zhangjiang (Zhangjiang HI-tech Park)

منطقه آزاد تجاری WAIGAOQIAO، اولین منطقه هدایت صادرات و ترکیبی از تجارت آزاد، انبار کالا برای صادرات مجدد، پردازش صادرات و خدمات تجاری در چین است. حجم صادرات و واردات این منطقه در سال 1995 معادل 1.9 میلیارد دلار بوده است.
در این منطقه سرمایه‌گذاری‌های خارجی و یا سرمایه گذاری های مشترک به منظور تولید کالاهای صادراتی که دارای تکنولوژی پیشرفته و باکیفیت برتر می‌باشند، صورت گرفته است.

منطقه تجاری و مالی LUJIAZUI به ‌منظور امور مالی، بازرگانی، تجاری، مستغلاتی، مشاوره و سایر خدمات در نظر گرفته شده است.

منطقه پردازش صادرات JINGIAO اولین منطقه توسعه، تحت عنوان منطقه پردازش صادرات با تاکید بر توسعه پردازش صادرات و صنایع خدماتی و ترکیبی از کارویژه‌های صادرات، تجارت و بازرگانی در چین و از مناطق کلیدی شانگهای می‌باشد. این منطقه تا سال 1995 توانست 317 میلیارد دلار سرمایه خارجی را جذب کند، همچنین حجم تولیدات ناخالصی صنعتی در سال 1994 به 605 میلیون دلار و در سال 1995 به 1.2 میلیارد دلار رسید.

در پارک تکنولوژی پیشرفته Zhangjiang سه ناحیه مشخص شده است: ناحیه پردازش صنایع با تکنولوژی بالا، ناحیه علوم و تحقیقات و ناحیه تجاری-مسکونی.

در زمینه همکاری‌های اقتصادی، چین موفق شده است با 25 کشور موافقت‌نامه اجتناب از مالیات مضاعف امضاء کند و از 50 کشور جذب سرمایه کند.
به‌طورکلی نقشه این مناطق در توسعه اقتصادی، افزایش صادرات و جذب سرمایه‌های خارجی به چین مثبت بوده است، به گونه‌ای که طی سال‌های 95-1980 چین توانسته است ده‌‌ها میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خارجی را جذب، تکنولوژی خود را متحول و صادرات را متنوع سازد.

پیرامون تجربه چین از مناطق آزاد و ویژه اقتصادی، این سند را نیز مشاهده فرمایید:

سند: مناطق ویژه یا آزاد تجارتی - نگاهی به تجربه چین

1 file(s) 377.39 KB

جهت دانلود رایگان فایل لطفا وارد سایت شوید

اطلاعات مناطق آزاد چین در این صفحه تکمیل می گردد.